Corona IV
Ik constateer dat mijn oordeelsvorming zich ontwikkelt met een veranderende buitenwereld en met al de input die van buiten tot mij komt. Bij Corona 1 stond ik nog een beetje tegenover het fenomeen als Bolsonaro in zijn ferme tijd: een flinke griep, niet te moeilijk over doen. Mijn grootste angst was dat het mijn gepland verblijf in Rome zou verhinderen.
Die grootste angst kwam binnen een week uit, en ik legde me in Corona II neer bij een gepaste splendid isolation. Ik had mijn handelswijze aangepast onder dwang van de buitenwereld. Ik voelde me nog steeds onvervaard ten aanzien van het virus op zich.
Een week later meldde ik in Corona III hoe mijn huisartspraktijk aanzienlijk nerveuzer reageerde op het gevaar dat het virus voor mij zou kunnen betekenen dan volgens mijn eigen inschatting nodig was en ik constateerde dat mijn risicobeleving begon te schuiven.
Mede onder invloed van indrukwekkende rapportages van IC afdelingen is er niet veel meer over van die “kom maar op met dat griepje” houding. Ruim een maand na mijn eerste stukje wil ik nu echt geen contact van dichtbij met wie dan ook, ook niet met de kleinkinderen. Rondlopen/fietsen kan best, maar ik moet die anderhalve meter zelf in de hand hebben.
De isolatie is overigens niet onplezierig. Wanneer alles goed was gegaan, was Jet vandaag of morgen vertrokken en had ik in mijn eentje op de Via Donna Olympia in Rome gezeten. Ik zou dagelijks niet zoveel anders gedaan hebben, dan ik nu doe. Lezen en schrijven. Ik ben inmiddels op de derde dag van de Decamerone beland en werk aan hoofdstuk 6 van mijn novelle De Dwarsligger. Hoofdstuk 5 dat in Rome moest spelen, heb ik voorlopig overgeslagen. Daarnaast puzzel ik aan de familiestandboom en leer Italiaanse woordjes. Ik heb voorlopig mijn reservering van het appartement verschoven naar 1 april 2021 – 31 mei 2022. In de hoop dat er dan niet een volgende Coronagolf over het land trekt.
Kus
Soepel gereageerd op het gebeuren. Rome blijft gelukkig lonken ( na vaccinatie).